Za razliku od drugih mora , ono nije omeđeno kopnom, već ga definišu okeanske struje, što znači da ne postoji plaža Sargaškog mora. Površina Sargaškog mora prekrivena je gustim slojevima smeđe-žute morske trave zvane sargasum, koja ispušta neprijatan miris, prenose agencije.
Posebna organizacija posvećena zaštiti Sargaškog mora naziva ga „utočištem biodiverziteta“, jer ono igra ključnu ulogu u ekosistemu Atlantskog okeana. Ovdje se mrijeste ugrožene vrste jegulja, kroz more migriraju kitovi (naročito ulješure i grbavi kitovi), tuna i druge ribe.
Osim toga, Sargaško more podržava životni ciklus mnogih ugroženih vrsta, uključujući morskog psa porbeagle i nekoliko vrsta morskih kornjača. Zbog toga ga poznata okeanografkinja dr Silvija Erl opisuje kao „zlatnu plutajuću prašumu“.
Sargaško more nije fascinantno samo naučnicima, već i pripovjedačima i moreplovcima. Prvi ga je zabilježio Kristofor Kolumbo u svom brodskom dnevniku 1492. godine. Njegovi mornari su se plašili da bi ih guste prostirke morske trave mogle zarobiti i povući na dno okeana, dok su mirna, područja bez vjetrova u ovom moru izazivala strah da se nikada neće moći vratiti u Španiju.
Vremenom je Sargaško more postalo dio brojnih legendi i narodnih priča, a njegovu zloglasnost dodatno je pojačala povezanost sa Bermudskim trouglom – misterioznom zonom između Bermuda, Floride i Portorika, poznatom po neobjašnjivim nestancima brodova i aviona.
Savršeno jezero usred okeana – ili ipak ne?
Postojanje Sargaškog mora rezultat je četiri okeanske struje: Sjevernoatlantske struje na sjeveru, Kanarske struje na istoku, Sjevernoatlantske ekvatorske struje na jugu i Antilske struje na zapadu. Ove kružne struje, poznate kao okeanski vrtlozi, praktično zarobljavaju vodenu masu unutar njih.
Poznati pisac Žil Vern opisao ga je u romanu 20.000 milja pod morem kao „savršeno jezero usred Atlantskog okeana“.
Nažalost, danas je to „jezero“ daleko od savršenog.
More je ozbiljno ugroženo ljudskim aktivnostima – od pomorskog saobraćaja, koji uzrokuje buku i zagađenje, do prekomjernog izlova ribe i gomilanja plastičnog otpada. Zbog kružnih struja, plastika se vrtložno sakuplja u moru, formirajući ogromnu plutajuću deponiju, koja se prostire na stotine kilometara i sadrži oko 200.000 komada otpada po kvadratnom kilometru.
