Foto: Gradski.me
Piše: Danilo Kalezić
Konstituisanje Skupštine pod vođstvom proruskog DF-a i formiranje ideološki slične Vlade pomjerilo je pažnju javnosti na aktivnosti opozicije – unutar ali i onog što se dešava u odnosu na sam politiški proces. Crnogorska opozicija nalazi se pred najmanje tri krupna politička izazova na koja treba da artikuliše smislen odgovor, odnosno napravi diskontinuitet dosadašnje prakse koja nije ispunila očekivanja (većeg) dijela njoj naklonjene javnosti.
Prvi je sami odnos prema Skupštini, gdje se već na početku demonstrira otvoreno i vrlo grubo kršenje dobrih demokratskih praksi, dok je prisustvo ruskog ambasadora, u samoj Skupštini a kasnije na prijemu u Vili Gorica, simbolički pokazatelj čemu će u budućnost težiti ta institucija.
Razlika između opšteg ćutanja i individualnog glasa je samo psihološka
Dakle, u takvim uslovima važno je balansiranje između onog što je potreba opozicije da učestvuje u radu zakonodavnog doma ali limitirati ono što bi značilo legitimizaciju svih ovih pojava – koje će, vjerujem, postajati sve češće. Jednako tako važno je da opozicija nametne ono rješenje za ključne izazove izbornog procesa, tu bez sumnje govorimo o spoljnom miješanju, kroz ad-hoc odbor koji će uživati pažnju međunarodne zajednice.
Drugi izazov leži u samom odnosu prema Vladi. Spajićeva žovijalnost i izbjegavanje verbalne konfrotacije stvara rizik da bi prenaglašena kritika zapravo jačala njegov javni imidž.
Nešto slično, iz drugačije vizure, zapravo se dešava Trampu u Americi. Spajić je pokazao visoku otpornost na javnu kritiku jer je paradoksalno ona najčešće stizala od njegovih nominalnih saveznika. Fokus treba staviti na pojedinačne ministre od kojih mnogi nemaju kvalifikacije ni za početnička mjesta u javnoj upravi a ponajmanje za rukovođenje kompleksnim društvenim sistemima.
Dalja atomizacija ne proizvodi dodatnu vrijednost već je dokaz da je sujeta najveći neprijatelj crnogorske države
Crnogorska opozicija prostor treba da napravi i u odnosu na opozicionog Abazovića koji lako može da se pretvori u crnogorskog Šešelja i obesmisli svu parlamentarnu raspravu. Finalno, opozicija je mišiće pokazala u odnosu na popis.
Saglasnost oko konkretnih zahtjeva i zajednički nastup, ovog puta bez nepotrebnih foto momenata, recept su za sve buduće aktivnosti. Istrajavanje na novom datumu, laicima je jasno da 30. novembar to nije, može biti tačka preloma u načinu opozicione borbe i vraćanju samopouzdanja jednom cijelom pokretu.
Pored ovih eksternih, javnost se sve češće bavi odnosima unutar opozicije. Najava bivšeg premijera Markovića o formiranju stranke ili pokreta može da usložni političke odnose, ne samo unutar DPS. Jasno je da tinjajuće nezadovoljstvo mora da doživi političku kulminaciju čak i kad to na prvi pogled izgleda malo realno.
Sve u posljednje tri godine predstavlja turoban period koji će istoriografija najlakše zapisati kao ćutanje crnogorsko
Demokratski zrelo bi bilo da se to dešava na samom kongresu ili unutarstranačkim izborima. Formiranje novog pokreta na tom političkom polu, koji bi pratio objedinjavanje manjih struktura, ima politički rezon samo ako za takvu aktivnost postoji prećutna saglasnost svih uključenih i ako konfiguracija odgovora onom što je nova politička filozofija, posebno u aktivističkom smislu.
Bez toga, dalja atomizacija ne proizvodi famoznu dodatnu vrijednost već bi bila dokaz da je sujeta najveći neprijatelj crnogorske države, a dijelom i nacije.
Sve u posljednje tri godine predstavlja turoban period koji će istoriografija najlakše zapisati kao ćutanje crnogorsko. Čak i kad ono to nije bilo suštinski, efekti su bili gotovo isti. Razlika između opšteg ćutanja i individualnog glasa je samo psihološka.
Izvor: Portal Analitika
